خشکسالی، گرسنگی و مواجهه با انسان خردمند، آخرین فصل زندگی هابیت ها را رقم زد به گزارش مینی کامپیوتر، پایان قصه ی انسان تبار باستانی «هابیت» با خشکسالی و فوران آتشفشان رقم خورد، اما ضربه ی نهائی را رقیبی تازه نفس وارد کرد: انسان های مدرن. به گزارش مینی کامپیوتر به نقل از خبر آنلاین و بر طبق گزارش زومیت، پژوهشی جدید پرده از سناریوی غم انگیز انقراض گونه ی باستانی و کوتاه قامت انسان فلورسی یا هومو فلورسیئنسیس (Homo floresiensis) برمی دارد. این انسان تباران که به سبب جثه ی کوچکشان به «هابیت» معروف شده اند، حدود ۵۰ هزار سال پیش ناپدید شدند و حالا می دانیم که خشکسالی ویرانگری آنها را از پناهگاه امن خود در غارهای جزیره ی فلورس اندونزی بیرون راند و مستقیماً در راه مواجهه با اجداد ما قرار داد. یافته های تازه ی باستان شناسان نشان میدهد که کاهش شدید بارندگی، زنجیره ی غذایی هابیت ها را از هم پاشید. سپس با کاهش شکارهای اصلی شان، وادار به مهاجرت شدند و در قلمرو جدید، با رقیبی هوشمندتر و سازگارتر رو به رو شدند. دانشمندان برای بازسازی آب وهوای گذشته ی جزیره، به سراغ مدرکی غیرمنتظره رفتند: ستون سنگی غول پیکری به نام استالاگمیت که در غاری نزدیک محل زندگی هابیت ها قرار داشت. این ستون ها لایه لایه و در طول هزاران سال با چکیدن قطرات آب معدنی شکل می گیرند و مانند یک آرشیو طبیعی عمل می کنند. تیم پژوهش با تحلیل نسبت مواد معدنی در لایه های مختلف، به کشف تکان دهنده ای رسیدند. متوسط بارش سالانه از ۱٬۵۶۰ میلی متر در ۷۶ هزار سال پیش، به تنها ۹۹۰ میلی متر در ۶۱ هزار سال پیش کاسته شده بود. این دوره ی خشک و بی رحم تا حدود ۵۰ هزار سال پیش ادامه یافت؛ درست زمانیکه هابیت ها برای همیشه از صحنه ی روزگار محو شدند. خشکسالی یک اثر دومینویی داشت. شکار اصلی هابیت ها، گونه ای از فیل های باستانی به نام «استگودون» بود. تحلیل دندان های این موجودات نشان داد که جمعیت آنها همزمان با خشک شدن جزیره به شدت کاهش پیدا کرد. گرسنگی، هابیت ها را وادار کرد تا به دنبال آخرین بازماندگان استگودون ها، به سوی سواحل مرطوب تر جزیره حرکت کنند.بازسازی گونه ی باستانی و کوتاه قامت انسان فلورسی یا هومو فلورسیئنسیس (Homo floresiensis). عکاس: Bill O'Leary / The Washington Post نیک اسکروکستون، یکی از نویسندگان اصلی پژوهش از کالج دانشگاهی دوبلین، سناریو را چنین توصیف می کند: «حدس می زنیم که با کاهش جریان رودخانه ها، جمعیت استگودون به سوی منابع آبی پایدارتر در سواحل رفتند. منطقی است که هابیت ها هم به دنبال آنها رفته باشند.» اما مهاجرت، هابیت ها را با تازه واردهای خطرناکی رو به رو کرد. انسان های مدرن یا هومو ساپینس (Homo sapiens)، دقیقاً در همان دوره درحال گسترش در سرتاسر منطقه بودند. برخورد این دو گونه به رقابت بر سر منابع محدود و حتی درگیری مستقیم منجر گردید. گویی این تمام ماجرا نبود، چونکه فوران آتشفشانی عظیمی هم در همان زمان جزیره را با خاکستر پوشاند و شرایط را برای هابیت های تحت فشار، مشکل تر کرد. در یک جزیره، فضا و منابع محدود است. وقتی هوا خشک می شود، یک حیوان نمی تواند به آسانی جزیره را ترک کند. هر پناهگاه باقیمانده به سرعت شلوغ و غیرقابل استفاده خواهد شد. بنظر می رسد هابیت ها قربانی ترکیبی بی رحمانه از تغییر اقلیم، بلایای طبیعی و ظهور یک رقیب قدرتمند شدند؛ داستانی که نشان میدهد حتی مقاوم ترین گونه ها هم در مقابل تغییرات بزرگ محیطی و رقابت، صدمه پذیر هستند. 1404/09/23 18:40:04 5.0 / 5 5 تگهای خبر: آنلاین , دانشگاه این مطلب را می پسندید؟ (1) (0) X تازه ترین مطالب مرتبط نقص های امنیتی در یک پیام رسان شماره تلفن کاربران را فاش کرد شناسایی قدیمی ترین ابرنواختر جهان با قدمت خیره کننده بالاتر از ۱۳ میلیارد سال دعوت بی پاسخ تامین اجتماعی در نشست بیمه الزامی رانندگان پلتفرمی بمب یک تنی غضب یک پله پایین تر از بمب هسته ای! نظرات بینندگان مینی کامپیوتر در مورد این مطلب لطفا شما هم در مورد این مطلب نظر دهید = ۲ بعلاوه ۳ درج دیدگاه