در ناله های دماوند چه رازی نهفته است؟
به گزارش مینی كامپیوتر علی فرامرزی، هنرمند نقاش در یادداشتی با عنوان «زخمی بر اسطوره» با بیانی روایی و داستان گونه اما كوتاه، از رنج هایی سخن گفته است كه در طول تاریخ بر پیكر دماوند فرود آمده است.
متن یادداشت این هنرمند که به دنبال انتشار خبر صدور سند وقف یک برش از کوه دماوند به نگارش درآمده و در اختیار ایسنا گذاشته شده، به شرح زیر است:
«دم دمای بامداد سردی هوا می طلبید که لحاف را به روی سرت بکشی و خنکی آنرا به روی گونه هایت احساس کنی. خروس های روستا که در همه خانه ها یافت می شدند، گویی رسالتی بر دوش داشتند که به تناوب صدای خویش را در سکوت دره رها کنند تا همه ساکنان را برای نماز بامداد برخیزانند. در رختخواب که می نشستی از پشت پشه بند هم اگر به روبه رویت نگاه می کردی می توانستی از روی همان پشت بام مه غلیظی را که سرتاسر دره هراز را پوشانده بود و فضایی خواب گونه و سنگین را خلق کرده بود را شاهد باشی.
احساس می کردی بر فراز ابرها قرار گرفته ای و فقط قسمتی از کوه روبه رو و روستای رینه از آن بیرون زده است. کم کم صدای گاوها که زنان روستا را برای دوشیدن شیرشان فرا می خواندند، بلند می شد و خرناس هایشان فعالیت روزانه را به خاطر می آورد و بعد از آن رمه ها بودند که با صدای زنگوله هایشان راه کوه و کمرکش های قله را در پیش می گرفتند.
اینجا روستای رینه بود، نزدیک ترین ده به قله دماوند. روستایی در سراشیبی که دویدن درکوچه هایش می توانست منجر به حادثه شود و چنانچه امتداد می دادی لاجرم از گندم زارهایی سر در می آوردی که به آن دشت می گفتند. به جز تک اتوبوس که چند باری در هفته می آمد اخیرا این صدای ناله از نفس افتاده کامیون هایی بود که همه تلاش شان را می کردند که جاده باریک و پرپیچ و خم دره رینه را از کف دره هراز تا روستا بپیمایند تا خویش را به دامنه های قله برسانند و در آنجا انبان خویش را کوت کنند از ماسه ای که اهالی هم به درستی نمی دانستند چیست و به چه کار می آید و باردیگر سرازیر می گشتند.
به درستی خاطرم نیست که چند تابستان را بعنوان ییلاق در خانه کوچک اجدادی بعنوان ییلاق گذراندیم، ولی هرچه که بود همیشه همچون دیگر اهالی احساسی داشتی از مال خود بودن و در پناه چیزی بودن که می دانستی تنها به این مکان متعلق می باشد و در آن بالاست. چیزی غرورآفرین که از طریق های دور و گاهن خارج از ایران گروه هایی می آمدند برای رفتن به قله آن هم اگر از قبل با راهنمای آن هماهنگ کرده بودند و فصل رفتن هم بود. کسی که ما به او عمومی گفتیم و برای خود معروفیتی داشت.
زیاد شدن رفت و آمد کامیون ها و بردن هر روزه بخشی از کالبد دامنه های کوه به تدریج حفره هایی برجای گذارد و زخم هایی را پدید آورد که اگر گوش می سپردی ناله ها و شکایت قله دماوند را از این همه جفا و کم توجهی و بر خروشیدن اسطوره هایی که این کوه رفیع نجیبانه در دل خود نگاهبانی می کرد را می شنیدی.
زخمها به تدریج فراختر و فراختر شده اند و حفره های برجای مانده چرکین تر و غیرقابل جبران تر. بله غیرقابل ترمیم؛ چونکه کوه را نمی توان باردیگر ساخت و فردوسی دیگر زاده نخواهد شد تا آن اوج سفاکیت بشری را به ودیعه در دل این سمبل پایداری و آرامش جایگزین کند. و این صبور قله هر ساله با لاله زاری بی بدیل شهیدان این کهن سرزمین را بزرگ بدارد و قدر بداند و همچنان بی دریغ چشمه ساران خود را ببخشاید و بر تشنگان رهگذر و ساکنین شهرها ارزانی دارد.
(یوز ) که زخمی شد کم کم دیگران هم آمدند. هر جمعه و هر روز با اتوبوس و ماشین. لگدمالش کردند بی مهابا. چونکه اسطوره هنوز بکر بود و دست یافتنش افتخار. مقصدی شد برای آنان که طبیعت می جستند تا که لگدمالش کنند و بر چنبره اش خوش باشند.
این کهن الگوی تاریخ این سرزمین صبورانه می نالید و شکایت می کرد بر گوش جان اهل خرد و نیک می دانست که باید هنوز آینه داری کند کهن افسانه همیشه تاریخ را. جور جهل و خودپسندی را.
کردان کرج و لواسانات که عمومی و قابل دسترس شد، جایی خوش آب و هواتر و بکرتر می بایست می بود که چندان سر راه نباشد و ویژه بودنش افسانه آقازادگان را به افسانه ای تاریخی پیوند زند و این عرصه هم به زیر زنجیرهای بلدوزرها به تاراج رود و در پناه جاده سازی و خیابان بندی چراغانی شود تا به کمک مدرک در جیب داران کیف بر دست قانون را مشاطه کنند و دامنه های زیبا را که از خون شهیدان این سرزمین لاله گون است را به تسخیر منیت خویش درآورند و چون دیو سپید حب وطن را به بند کشند و بر ریش اسطوره بخندند و آینه داری این سمبل نجابت را به سخره بگیرند و همه پارسی زبانان را از اسطوره تهی کنند. باشد که رسالتشان به انجام رسد.»
منبع: minicomp.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب